Czy można uzależnić się od seksu?

Uzależnienie od seksu, seksoholizm oraz hiperseksualność - to terminy, które dawniej były powszechnie używane, lecz obecnie coraz rzadziej pojawiają się w literaturze naukowej. Dlaczego? Otóż wyniki najnowszych badań wskazują, że nie jest możliwe uzależnienie się od seksu. Jak to możliwe?

Termin uzależnienie od seksu wywodzi się z teorii dotyczących uzależnień behawioralnych, które opisują zespół objawów związanych z uporczywym, wielokrotnym powtarzaniem określonych czynności w celu osiągnięcia przyjemnych stanów emocjonalnych (np. zakupy, korzystanie z Internetu, hazard).

Chociaż wielokrotne powtarzanie czynności seksualnych, mających na celu uzyskanie satysfakcji i regulowanie emocji, może wydawać się podobne, najnowsze badania sugerują, że prawdopodobnie nie jest możliwe stwierdzenie w tym przypadku uzależnienia. W najnowszej, Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń WHO (ICD-11), brakuje jednoznacznych dowodów na procesy związane z rozwojem i utrzymaniem uzależnienia w kontekście zachowań seksualnych, tak jak obserwuje się to w przypadku problemowego używania substancji, hazardu czy gier komputerowych.

Klasyfikacja ICD-11 wyjaśnia występowanie zaburzeń dotyczących trudności kontrolowania zachowań seksualnych jako związane z upośledzeniem kontrolowania impulsów. Z tego powodu zdeydowano się na umieszczenie ich w nowej kategorii diagnostycznej Zaburzenia kompulsywnych zachowań seksualnych (ang. Compulsive sexual behaviour disorder).

Uzyskanie dokładnych danych dotyczących częstości występowania zaburzeń związanych z kompulsywnymi zachowaniami seksualnymi jest trudne. Szacunki epidemiologiczne oscylują w granicach 3-6% u dorosłych, jednak ostatnie badania wskazują niższe wartości, sugerując, że dotyczy to od 1 do 3% dorosłej populacji. Choć istnieje prawdopodobieństwo, że mężczyźni częściej niż kobiety rozwijają to zaburzenie, brakuje precyzyjnych danych dotyczących różnic płciowych.

Zaburzenie kompulsywnego zachowania seksualnego wymaga dalszych badań w dziedzinie psychiatrii i psychologii klinicznej. Te badania będą kluczowe dla lepszego zrozumienia, jak efektywniej pomagać osobom zmierzającym z tym problemem, jak również w diagnozowaniu i leczeniu tego rodzaju zaburzeń.